بغضی که در گلوست، امانم نمیدهد
یعنی کــه فرصتی به فغانم نمیدهد
دستِ ستمگرانــــــــهٔ بیدادِ روزگـــار
جـــز از جفای دورِ زمــــانم نمی‌دهـد
آن مشتِ خاطراتِ عزیزِ گذشته هـم
آرامشی به روح و روانــم نمی‌دهــد
آنقدر زجـــر دیده ام از دستِ ناکسان
کاین اضطراب ره بـه کسانم نمیدهد
ناصح چـه دیر آمده‌‌‌ای پیر تــر شدم
عشقی دگــر که بختِ جوانم نمیدهد
از لطف بی‌کـــرانه دگـر تلخ کامی‌هـا
طعمِ حلاوتی بــــه زبــانـم نمی‌دهــد
این وادی پُـــر از طَعَن و رنــجِ روزگـار
جز کوله بــارِ نقص و زیانم نمی‌دهـد
آذر مـــرا بـه گوشه‌ی سردابــه‌‌‌ای ببر
زین شعله‌ها که تـاب و توانم نمیدهد
(ناهید آذر سید) 