سروده های ناهید آذر سید

بغضی که در گلوست، امانم نمی‌دهد
یعنی کــه فرصتی به فغانم نمی‌دهد

دستِ ستمگرانــــــــهٔ بیدادِ روزگـــار
جـــز از جفای دورِ زمــــانم نمی‌دهـد

آن مشتِ خاطراتِ عزیزِ گذشته هـم
آرامشی به روح و روانــم نمی‌دهــد

آنقدر زجـــر دیده ام از دستِ ناکسان
کاین اضطراب ره بـه کسانم نمی‌دهد

ناصح چـه دیر آمده‌‌‌ای پیر تــر شدم
عشقی دگــر که بختِ جوانم نمی‌دهد

از لطف بی‌کـــرانه دگـر تلخ کامی‌هـا
طعمِ حلاوتی بــــه زبــانـم نمی‌دهــد

این وادی پُـــر از طَعَن و رنــجِ روزگـار
جز کوله بــارِ نقص و زیانم نمی‌دهـد

آذر مـــرا بـه گوشه‌ی سردابــه‌‌‌ای ببر
زین شعله‌ها که تـاب و توانم نمیدهد
(ناهید آذر سید)

ــــــــــــــــــ

عمری گذشت و دیـده‌ی بارانیَم هنوز
بــــا کس نگفته ام غــــمِ پنهانیَم هنوز

همچون اسیرِ خسته‌‌‌ای دربند زنــدگی
بیتاب در اسارت و زنــــدانـــیَم هنوز

از وهمِ کابوسی که مرا میکَشد به خویش
در اضـطرابِ آن شبِ تــوفــانــیَم هــنوز

در جاده‌های شهرِ جنون پرسه میزنم
مـــــانندِ دوره گـَـــردِ خـیابــانـیَم هنوز

از شدت و هجومِ همه نـــارسایـی هـا
در اوجِ قـُــله هـــای پــریشانـیَم هنوز

سرگشته همچو نقطه‌ی پـرکار میروم
در انتهای بـــی ســر و سامــانـیَم هنوز

آذر خـدای را تـــو بــر افـروز شعله ای
در انـــجمـــادِ فصلِ زمستانـیَم هـنوز

(ناهید آذر سید)